Η χώρα μας, ήδη, από το 1958, νομοθετώντας ότι, οι έγγειες βελτιώσεις «…αποσκοπούν κυρίως εις την ανάπτυξιν και διατήρησιν,
- των υδατικών και
- εδαφικών γεωργικών πόρων της Χώρας…»,
είχε αναγνωρίσει, ότι το έδαφος, οι υδάτινοι πόροι και η γεωργία αποτελούν στοιχεία του οικοσυστήματος που συνθέτουν βασικά την έννοια των εγγείων βελτιώσεων.
Δυστυχώς, η αφετηρία αυτή έμεινε χωρίς συνέχεια. Η νομοθεσία εκείνη παραμένει, ως σκελετός, αλλά δεν εφαρμόζεται ουσιαστικά.
Συχνά στη διαδρομή των χρόνων τροποποιήθηκε άναρχα και χωρίς στρατηγική.
Οι αρμοδιότητες διασκορπίστηκαν ομιχλωδώς, φορείς που προβλέπονται, αλλά δεν λειτουργούν ή υπολειτουργούν ή καταργήθηκαν, νέοι δημιουργούνται, χωρίς σχεδιασμό και μελέτη επιπτώσεων, τα αντικείμενα των εγγείων βελτιώσεων και των συνιστωσών τους δεν εκσυγχρονίζονται, το, ούτως ή άλλως αναχρονιστικό θεσμικό πλαίσιο δεν εφαρμόζεται και ακόλουθα κάθε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» του προσέφερε καμιά ωφέλεια, αντίθετα το περιέπλεκε και αποσάθρωνε ακόμη περισσότερο…
